Περιεχόμενο 9ου επεισοδίου
Ο Αρσένιος, ακολουθώντας τη συμβουλή του Γέροντα Κυρίλλου, επιστρέφει στο σπίτι του για να βοηθήσει την οικογένειά του στον καθημερινό τους αγώνα και να φτιάξουν την προίκα της μικρής του αδελφής, της Χριστίνας. Μένει στην Κόνιτσα και δουλεύει σκληρά για τρία χρόνια. Έχοντας εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις απέναντι στην οικογένειά του, φεύγει οριστικά για το Άγιον Όρος.
Πάει στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου και υπό την καθοδήγηση του Ηγούμενου Καλλίνικου ο νεαρός δόκιμος ακολουθεί την πνευματική ζωή. Διακρίνεται για τον μεγάλο του ζήλο, τη θυσιαστική του αγάπη, την ταπείνωση και το πνεύμα αγάπης που έχει για όλους τους αδελφούς. Μάλιστα, υπομένει αγόγγυστα τη σκληρή συμπεριφορά ενός σκληρού μοναχού. Τελικά, γίνεται μικρόσχημος μοναχός και παίρνει το όνομα Παΐσιος.Αποχαιρετά τη μητέρα του στέλνοντάς της μια φωτογραφία του και ένα ποίημά του, στο οποίο περιγράφει τον μεγάλο του πόθο για την πνευματική ζωή, για να της πει ότι μητέρα του από εδώ και πέρα θα είναι η Παναγία.
Η μάνα και η ανατροφή των παιδιών
“Η μάνα καλύτερα είναι να ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών, παρά να καταπιάνεται σχολαστικά με το νοικοκυριό, με τα άψυχα πράγματα. Να τους μιλάει για τον Χριστό, να τους διαβάζει βίους Αγίων. Παράλληλα να ασχολείται και με το ξεσκόνισμα της ψυχής της, για να λαμποκοπάει πνευματικά.”
Πως θα βοηθήσει η μητέρα τα παιδιά της;
“Η πνευματική ζωή της μητέρας θα βοηθήσει αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της. Έτσι και τα παιδιά της θα ζουν χαρούμενα, και εκείνη θα είναι ευτυχισμένη, γιατί μέσα της θα έχει τον Χριστό. Αν η μάνα δεν ευκαιρεί ούτε ένα «Τρισάγιο» να πει, πώς θα αγιασθούν τα παιδιά της;”
Η πνευματική ζωή της μητέρας
“Εμένα η μητέρα μου με έμαθε να λέω την ευχή. Όταν σαν παιδιά κάναμε καμιά αταξία και πήγαινε να θυμώσει, την άκουγα που έλεγε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν έβαζε το ψωμί στον φούρνο, έλεγε: «Εις το όνομα του Χριστού και της Παναγίας». Και όταν ζύμωνε και όταν μαγείρευε, πάλι έλεγε συνέχεια την ευχή. Έτσι αγιαζόταν η ίδια, αγιαζόταν και το ψωμί και το φαγητό που έκανε, αγιάζονταν και αυτοί που το έτρωγαν.”
Εικόνες του Αγίου Παισίου:
Γονείς και μοναχισμός
“Στην αρχή που το παιδί πάει στο μοναστήρι, οι γονείς μπορεί να αντιδράσουν. Σιγά-σιγά όμως αρχίζουν να καταλαβαίνουν και να μπαίνουν στο νόημα. Καταλαβαίνουν το μέγεθος της τιμής που τους έκανε ο Θεός. Γίνονται συμπέθεροι του Δημιουργού του Σύμπαντος! Το παιδί τους που αφιέρωσε τη ψυχή του στο Θεό, βοηθάει να σωθούν όχι μόνο οι δικοί του συγγενείς αλλά ακόμα και οι συγχωριανοί του. Στην Μικρά Ασία θεωρούσαν μεγάλη ευλογία να υπάρχει σε μια συγγένεια ένα παιδί μοναχός. Αυτός θα πρέσβευε για όλους τους συγγενείς.”
